Ik ben Annick, opgegroeid in een klein plattelandsdorpje in Noord-Holland, tussen de dieren, de weilanden en de nuchtere boerenmentaliteit.

Zestien jaar geleden verhuisde ik voor de liefde naar Twente, waar ik nu samen met mijn man en onze drie kinderen woon.

Ik ben een gevoelsmens, een levenslange leerling en iemand die altijd op zoek is naar groei. Zelfontwikkeling is voor mij geen hobby, maar een manier van leven.

Ik wil begrijpen, voelen, ontdekken… en liefst door alles zelf te proberen.

De natuur is mijn plek om op te laden: daar vallen de puzzelstukjes op hun plek en vind ik de rust om mezelf te blijven.

Mijn liefde voor dieren begon al vroeg, op de boerderij waar ik opgroeide. Mijn opa zei altijd lachend: “Daar is onze dierenvriend weer hoor.” En dat klopte ook.

Hond Lasca was mijn beste vriendin, ik verzorgde de stier alsof het mijn pony was, temde wilde katten die daar rond liepen, en alle potlammetjes kregen namen en een overdosis aandacht.
Als mijn ouders op vakantie gingen, runde ik de boerderij in mijn eentje.

Ik zag aan een koe wanneer ze niet lekker in haar vel zat, vaak dagen voordat iemand anders iets merkte.

Mijn vader geloofde me soms pas als de koe later ziek bleek te zijn. Dat intuïtieve aanvoelen is altijd gebleven.

Mijn liefde voor paarden begon dan ook al voor ik überhaupt kon lopen, met het paard van mijn vader; Baron.

Mijn ouders hadden al snel genoeg door dat de liefde echt was, en op mijn 6e verjaardag kreeg ik mijn eerste pony; Romy.

Romy kreeg uiteindelijk een veulentje; Kilian. En toen Kilian oud genoeg was was zelf inrijden dan ook vanzelfsprekend, ook dit ging puur op gevoel.

Daarna kwam Vagebond, een 3 jarige schimmel waarmee echt alles kon! Ik croste met hem gerust zonder zadel en alleen met een halster langs de weg, het voelde alsof de wereld van ons was.

Maar ook bij verdriet was ik bij mijn pony te vinden, want dieren verstaan een taal die wij soms vergeten.

En toen kwam Destiny, een vosmerrie met bijbehorend karakter. Mijn levensmaatje.

Bijna twintig jaar lang was ze mijn kompas, mijn spiegel en mijn hart op vier benen. Haar plotselinge verlies heeft me diep geraakt.

De naam Liva HorseSense is daarom een eerbetoon: een combinatie van Liza, (de oorspronkelijke naam van Destiny), en Vagebond. Samen vormen ze Liva, een stukje verleden, liefde en herinnering dat ik meedraag in alles wat ik vandaag doe.

Alles wat ik heb geleerd, van de boerderij, van de paarden, van het leven, neem ik mee in wie ik ben: zacht, gevoelig, geduldig, een tikkeltje eigenwijs en altijd met een open hart.

Dit ben ik.
En dit is waar Liva HorseSense uit gegroeid is: liefde, verbinding, wijsheid en de kunst om écht te luisteren.